De nachttrein naar Ankara is modern en zeer comfortabel. Volledig uitgerust rijden we de volgende morgen het station van de hoofdstad binnen. We twijfelen even of we direct zullen doorreizen naar Göreme, maar besluiten toch een dagje te blijven. We bellen eerst vanaf het station met de ambassade van Turkmenistan. In Istanbul nam het consulaat geen aanvragen voor transitvisa meer in behandeling (‘new regulations’), maar ook bij de ambassade krijgen we nul op het rekest. Dat wil zeggen, men spreekt er geen Engels en gooit gewoon de hoorn op de haak. We besluiten de gok niet te wagen om met de bus naar de ambassade in een verre buitenwijk te reizen. We beproeven ons geluk later wel bij de ambassade in Teheran. Volgens berichten op internet zouden daar nog steeds transitvisa worden uitgegeven. We wandelen een ruime kilometer naar de wijk waar de goedkope hotels zijn. Het ziet er allemaal wat vervallen uit, maar we scoren gemakkelijk een goedkope kamer met airco, waar we meteen kunnen inchecken. En dat is maar goed ook, want het is buiten verstikkend heet.
Jammer genoeg kunnen we niet de hele dag in de airco doorbrengen. Nu we toch in Ankara zijn, mag een bezoek aan het mausoleum van Atatürk niet ontbreken. Geboren als Mustafa Kemal wordt hij beschouwd als de grondlegger van het huidige Turkije en de seculiere staat. Hij maakte van Ankara de hoofdstad, schafte de Arabische letters af, introduceerde een westers alfabet en bracht de strikte scheiding tussen kerk en staat aan. Om maar een paar van de vele zaken te noemen. Atatürk overleed in 1938 en zijn mausoleum werd in 1953 in gebruik genomen. Het lijkt wel een Griekse tempel. Groots opgezet, maar echt mooi te noemen is het niet. Indrukwekkend wel. Het is nog steeds snikheet en beschaduwde plekken zijn er nauwelijks. In het mausoleum staat een grote sarcofaag. Ergens diep daaronder ligt Atatürk. We zijn niet de enigen. Dagelijks komen hier vele Turken hun voormalige leider bezoeken. Wat opvalt, is dat hier nauwelijks vrouwen met hoofddoeken rondlopen. Dat geldt overigens voor de hele stad. Later, als de zon wat aan kracht heeft verloren, klimmen we vanuit ons hotel naar de Citadel. Oud Ankara dateert uit de negende eeuw en is een grote verrassing. Kleine kronkelige straatjes, doorkijkjes, oude vrouwtjes en spelende kinderen vormen het decor. Het is er stil, een groot contrast met het drukke verkeer in de stad beneden. Jammer genoeg is het al te donker om goed te fotograferen. Nippend aan een glaasje bier zien we hoe de hemel rood kleurt.
