Even buiten Lhasa ligt het Sera klooster. Het is een van de weinige kloosters dat niet tijdens de Culturele Revolutie werd verwoest en is dus nog vrijwel in originele staat. Met een lokale bus rijden we erheen. Zoals alle kloosters ligt ook deze op een heuvel. Een bedrijvig straatje met handelaren in souvenirs, wierook, kleding en eetwaar, afgewisseld met vele bedelaars brengt ons naar de entree. Er is zelfs een heus kloosterrestaurant. Hier komen de Tibetanen voor een snelle lunch en natuurlijk hun yakboterthee. We besluiten om bij de lokale bevolking aan te sluiten. Onze lunch bestaat uit momo’s. Dit zijn een soort dumplings gevuld met yakvlees. We zijn de enige westerlingen en trekken veel bekijks. Vriendelijk lachend beantwoorden we de nieuwsgierige blikken. We kunnen hier nog uren blijven zitten, maar we willen de debatterende monniken, daar waar het Sera klooster om bekend staat, niet missen.
Tekst loopt door onder gallery
We vervolgen onze weg. Het is hier heerlijk rustig. Enkele pelgrims vergezellen ons bij het bezoeken van de talloze tempels en kapelletjes die hier zijn. De monniken zijn druk met van alles en nog wat. Ze doen de was, heffen entree bij de wc en maken yakboter kaarsen schoon. Al met al een vredig tafereel. Dan arriveren touringcars vol met Chinese en westerse toeristen, ook zij komen voor het debat. We hoeven alleen de stroom van mensen te volgen en belanden in een soort tuin die afgeladen is met monniken. Het gaat er heftig aan toe. Het debatteren gaat volgens jaren oude regels en is bedoeld om de geest scherp te houden. De ene partij poneert een bepaalde stelling en uiteraard is het daarbij de bedoeling om de andere partij van zijn gelijk te overtuigen. Dit alles gaat gepaard met grootse gebaren en veel handgeklap. De verdedigende partij zit rustig op de grond en hoort de stellingen aan, waarna hij zijn weerwoord geeft. Dit ritueel neemt dagelijks zo’n twee uur in beslag. Behalve op zondag, dan hebben zelfs de monniken een rustdag.
Tekst loopt door onder gallery
Na een uurtje houden we het voor gezien. We drinken nog een biertje in het kloosterrestaurant. Hele families zitten buiten aan de tafels. Ook nu lachen we vriendelijk en groeten met tashi delai wat zoveel als hallo betekent. Wanneer een man om een sigaret vraagt en we wat snoep aan de kinderen geven, is het ijs definitief gebroken. We maken foto’s en laten die zien. Iedereen is nieuwsgierig en komt kijken. Ze vinden het geweldig om zichzelf op zo’n klein schermpje te zien. Om de vriendschap te beklinken krijgen we een kop yakboterthee aangeboden. Tot nu toe hebben we dit kunnen vermijden, nu is er geen weg terug. Voorzichtig nippen we aan het warme spul. Het smaakt zout, licht ranzig en is minder vies dan verwacht. Een soort te zoute boterachtige bouillon is misschien de beste omschrijving. Nog voordat we op een kwart zijn raakt het restaurant leeg. We groeten iedereen vriendelijk met kalay pai, tot ziens. En drinken ons biertje op. De toeristen in de touringcars zijn inmiddels al lang vertrokken. Het kloosterrestaurant stond gelukkig niet op hun programma.
